De lieveling van de aristocraten
Jean-Honoré Nicolas Fragonard werd geboren op 5 april 1732 in Grasse, Frankrijk. Hij was een Franse rococoschilder en etser. Toen hij zes jaar oud was, verhuisde zijn familie naar Parijs. Tijdens zijn opleiding tot notaris toonde hij een grote belangstelling voor schilderen en tekenen. De advocaat, onder wie Fragonard als leerling diende, stelde voor om zijn opleiding te beginnen bij een schilder.
Rond 1748 voltooide de Fransman zijn eerste artistieke opleiding bij de beroemdste rococokunstenaar van zijn tijd: François Boucher. Boucher heeft het potentieel van de jongen opgemerkt. Hij beïnvloedde de stijl van Fragonard en zijn werkwijze.
Op aanraden van François Boucher nam Fragonard in 1752 deel aan de Prix de Rome beurs van de Koninklijke Academie voor Schilderkunst en Beeldhouwkunst. Jean-Honoré Fragonard won de beurs met zijn schilderij "Jeroboam Sacrificing to the Golden Calf". Op de Academie kopieerde hij de kunstenaars van de Romeinse barok en maakte hij talrijke schetsen. Hij bewonderde de meesters van de Nederlandse en Vlaamse scholen. Deze invloed werd duidelijk in een reeks sterke hoofden van oude mannen en een reeks portretten.
Tijdens een reis door Italië vond Fragonard inspiratie in het Italiaanse landschap, de natuur en oude plaatsen.
1765 Fragonard keerde terug naar Parijs en werd opgenomen in de Koninklijke Academie. De indrukken van de reis bevorderden zijn artistieke ontwikkeling en hij maakte naam met landschapsvoorstellingen. De kunstenaar werd aangetrokken door het landschap, de tuinen, de terrassen en de tempels.
Jean-Honoré Fragonard leefde in de periode waarin het neoclassicisme floreerde. De kunstenaar kon zich echter niet aanpassen aan de nieuwe stijl en bleef trouw aan zijn kleurrijke, romantische taferelen en intieme voorstellingen. Fragonard was de laatste succesvolle Franse rococokunstenaar.
De dood van Fragonard op 22 augustus 1806 in Parijs ging bijna onopgemerkt voorbij, zijn werken werden door veel kunsthistorici bijna een halve eeuw genegeerd en werden tot ongeveer 1850 als onfatsoenlijk beschouwd.
