De buitenschilder van aanzien
Ferdinand Georg Waldmüller werd geboren op 15 januari 1793. De opmerkelijke Oostenrijkse schilder was vooral bekend om zijn portretten, hoewel genre- en landschapsschilderijen het best zijn realistische, nuchtere stijl laten zien.
De jonge kunstenaar verliet op 14-jarige leeftijd het ouderlijk huis en moest zelfstandig in zijn levensonderhoud voorzien. Hij deed wat hij het beste kon: schilderen. Hij concentreerde zich op het financieel meest lucratieve genre: de portretkunst. Waldmüller studeerde schilderkunst aan de Academie voor Schone Kunsten in Wenen. Zijn studies waren onregelmatig en verspreid over de tijd (1807-1813).
In 1811 begon hij zijn loopbaan als kunstleraar voor de kinderen van graaf Gyulay in Kroatië. In 1815 keerde hij naar Wenen terug. In die tijd bloeide het Biedermeier-tijdperk in de schilderkunst. De zogenaamde Restauratieperiode en de verbreiding van de gegoede burgerij brachten een toename van de vraag naar genre- en landschapschilderkunst, en naar portretten met zich mee. De jonge schilder probeerde deze nieuw ontstane niche te vullen en op de markt te floreren met zijn uitstekende vaardigheden als miniaturist.
Een belangrijke verandering in zijn carrière werd gemarkeerd door de lessen die hij in 1818 volgde in olieverfschilderen bij Joseph Lange en in landschapsschilderen bij Johann Nepomuk Schödlberger.
In 1823 schilderde Ferdinand Waldmüller zelfs het portret van de Oostenrijkse componist Ludwig van Beethoven en in 1827 van keizer Frans I. In de jaren 1830 beleefde hij het hoogtepunt in zijn carrière. In deze periode schilderde hij zijn bekende schilderijen: "De familie van de notaris Dr. Josef Eltz" (1835), "De Dachstein vanaf het Sophien Dubbelzicht bij Ischl" (1835), "Portret van Louise Mayer" (1836). Zijn portretten hadden een fantastische diepte en hebben ook nu nog een bijzondere aantrekkingskracht.
De schilder maakte talrijke reizen naar Italië (tussen 1825 en 1844) en Parijs (1830). Intussen werd hij geïnspireerd door het zuidelijke licht en de oude ruïnes en ontwikkelde hij een groeiende belangstelling voor landschapsschilderen. Later wendde hij zich vooral tot genre- en landschapsvoorstellingen. Zijn landelijke idyllische taferelen raakten aan belangrijke sociale en maatschappijkritische thema's, zoals armoede en ongeluk. Hij integreerde elementen van de historieschilderkunst en dramatische licht-schaduw weergaven, die een nieuwe dimensie aan zijn genreschilderkunst toevoegden.
Ferdinand Waldmüller maakte graag gebruik van de techniek van het schilderen in de open lucht of plein air painting, waarbij kunstenaars buiten werken, onder natuurlijke lichtomstandigheden. Hij bekeek de natuur met een benijdenswaardig oog voor detail en waardeerde de plaatselijke schoonheid. Voorbeelden van werken uit deze periode zijn: "Rozen" (1843), "De Verwachte" (1860), "Kinderen die hun ontbijt krijgen" (1859), "Rozentijd" (1862-63), "Vroege Lente in het Weense Bos" (1864).
Ferdinand Waldmüllers kunst kreeg brede erkenning, waarvoor hij kort voor zijn dood in 1861 de Pruisische Orde van de Rode Adelaar III Klasse kreeg, en ook het Ridderkruis van de Orde van Frans Jozef (1863).
Ferdinand Georg Waldmüller overleed op 72-jarige leeftijd, op 23 augustus 1865 in een herberg in Mödling en werd begraven op het kerkhof van Matzleinsdorf. In 1922 werden zijn stoffelijk overschot en grafsteen overgebracht naar het kerkhofbosje in het Waldmüllerpark in Wenen.
© KUNSTKOPIE.DE
